Tinka

Synchroniciteit. 
Vandaag precies 23 jaar geleden moest ik na een zwangerschap van 11 weken afscheid nemen van het zieltje dat zich aan mij kenbaar had gemaakt als mijn dochter TINKA,
mijn enige dochter 💗

Bij het opruimen van een doos op zolder vandaag vroeg een oud dagboek mijn aandacht.

Terwijl ik de woorden op papier indrink vloeien tranen oeverloos over mijn wangen. Alsof het toen en heden samensmelten en zich vanuit de diepte in mij een weg naar buiten stuwen.

Ik voel hoe ze juist vandaag naar me uitreikt.

💗
Lieve Tinka,

Voor altijd met elkaar verweven

Deze keer jij aan de andere kant van de sluier

Jij bent mijn Gids in dit aardse leven en ik voel jouw begeleiding op mijn Pad naar het mij meer en meer openen voor VrouwZijn

Naar het dieper en dieper indalen in Bron, de plek waar we niet afgescheiden zijn, maar samen

En met elke golf, elke beweging die ik gedragen door mijn innerlijke wateren maak, hoor ik Haar stem, de SHE IS CALLING die mij uitnodigt om te verzachten, Aanwezig te zijn, los te laten waardoor ruimte ontstaat om te ontvangen.

Mee te bewegen in de cyclische spiraal die zowel de bedding, de stroom als de oevers van mijn Levenspad vorm geeft.

Jij nodigt mij steeds weer uit om de Waarheid in mijzelf te ontdekken en te vertrouwen dat ik deze mag uitdragen.

Jij geeft mij bemoedigende duwtjes zodat ik mijzelf in het Licht zie dat mij toebehoort, zichtbaar mag worden in het VrouwenVeld

Forever Tinka 💗

.
Helaas moest er destijds een curetage aan te pas komen. En ja, ik word weer misselijk als ik de woorden teruglees ‘dat het “weefsel” was opgestuurd voor onderzoek’.

En hoe bijzonder was het dat 6 weken later bij mijn weer eerste maantijd het ‘vruchtje’ mee afkwam. We hadden blijkbaar nog tijd nodig om ons los te weken.
.

(Met de kennis en Wijsheid van nu zou ik destijds een andere keuze gemaakt hebben. Wonderwel brak de natuur bijna 9 maanden later opnieuw een zwangerschap af. Deze keer koos ik er voor om de natuur niet te verstoren en het vruchtje in haar eigen tijd en ritme de ruimte te geven om mijn lichaam te verlaten.)